بیش فعالی در کودکان چیست

1. بیش فعالی چیست
2. نشانه های بیش فعالی در کودکان
3. انواع اختلال بیش فعالی
4. علائم بیش فعالی در کودکان
5. تشخیص بیش فعالی
6. درمان بیش فعالی
7. درمان دارویی بیش فعالی

بیش فعالی چیست

بیش فعالی نوعی اختلال رفتاری در رشد ، اختلال در سیستم شناختی و هیجانی است. این افراد قادر به برنامه ریزی برای انجام کارهای خود را ندارند و بدون فکر عمل می کنند که این امر باعث می شود تا تمرکز و ناتوانی در یادگیری پایین می آیند. حدود 10 درصد از کودکان به این اختلال دچار می شوند.

البته این اختلال در پسران بیشتر از دختران شایع شده است که دلیل آن را هنوز متخصصان یافت نکرده اند. این اختلال از سال اول رشد یعنی قبل از ورود به مدرسه شروع می شود.

نشانه های بیش فعالی در کودکان

بیش فعالی یک اختلالی در کودکان می باشد که این روزها اپیدمی شده است.اگر کودکی بیش فعال باشد و به موقع آن را تشخیص دهید می تواند این اختلال به راحتی بهبود یابد.

کودکان بیش فعال اگر دچار نقص توجه شوند باعث می شود که در تحصیل و مدرسه به مشکل بخورند. کودکان بیش فعال نمی توانند تمرکز کافی داشته باشند و این باعث می شود که در درس خواندن به مشکل بخورند. کودکان بیش فعال همیشه حواسشان پرت است و سریع به محرک های بیرونی واکنش می دهند. به همین دلیل عملکرد تحصیلی آنان پایین است و در یادگیری مشکل دارند.

انواع اختلال بیش فعالی

بیش فعالی نشانه ها و علائم مشخصی دارند که شامل پرتحرکی ، کمبود توجه ، بروز رفتار های ناگهانی می باشد. اختلال بیش فعالی سه نوع می باشد:

بیش فعالی نوع 1

در این نوع کودک فقط در توجه و تمرکز مشکل دارد.

بیش فعالی نوع 2

در نوع دو فقط کودکان پر تحرک هستند.بالاخره نوع ترکیبی که کودک هم پرتحرک هستند و هم مشکل توجه و تمرکز دارند. این اختلال در کودکان دبستانی دیده می شود. همچنین این نوع در پسرها سه تا 5 برابر شایع تر از دختران هستند.

بیش فعالی نوع 3

معمولا اختلال از سه سالگی به بعد تشخیص داده می شود. کودکان مبتلا در دوره شیرخواری اکثرا پرتحرک هستند و دست ها و پاهای خود را زیاد حرکت می دهند؛ کم خواب، کم غذا هستند و زیاد گریه می کنند.

علائم بیش فعالی در کودکان

این اختلال در کودکان علائمی را با خود دارد که می تواند از نشانه های بیش فعالی باشد. این در حالی است که این نشانه ها به تنهایی نمی تواند نشانه بیش فعالی باشد. اگر می خواهید مطمئن شوید سعی کنید نزد پزشک بروید تا دقیق تر این موارد را بررسی کند.

• قطع پی در پی گفت و گو و مکالمه بزرگ ترها
• پاسخ دادن به سوال قبل از اینکه جمله سوال کننده به پایان برسد
• بی صبری و بی تحملی شدید به طوری که هر آنچه طلب کرد باید در همان لحظه آن را دریافت کند
• پر حرفی
• مدام در حال حرکت و جنب و جوش است
• بی صبری و نداشتن تحمل برای ایستادن در صف
• عصبی و حساس بودن و مرتب پایین و بالا می پرد
• هل دادن بقیه کودکان
• بازی دیگران را بهم می زند
• انجام تکلیف های مدرسه بدون توجه و دقت
• نداشتن مهارتهای لازم در برقراری ارتباط اجتماعی
• گم کردن وسایل شخصی
• از این شاخه به آن شاخه پریدن

تشخیص بیش فعالی

تشخیص بیش فعالی با یک آزمون خاص امکانپذیر نیست. مجموعه ای از این علائم باید (حداقل در مدت شش ماه) مورد بررسی قرار بگیرد. کودک این موارد را معمولا قبل از هفت سالگی نشان می دهد. همچنین کودکی که دارای این نشانه هاست با رفتارهایش اطرافیان خود را در محیط های مختلفی مانند مدرسه یا خانه دچار مشکل می کند و حتی با گروه دوستان و همسالان خود نیز به راحتی کنار نمی آید.

نکته مهم : در مقابل این دسته از پدر و مادرها، والدینی هستند که نمی خواهند مشکل کودک خود را بپذیرند و معمولا با بهانه آوردن از هشدارهای معلمان و سایر اطرافیان طفره می روند. این افراد از درمان این اختلال واهمه دارند و گمان می کنند داروهایی که توسط پزشک تجویز می شود برای فرزندشان عوارض دارد. این در حالی است که اگ راین کودکان در زمان مناسب درمان نشوند، نمی توانند در امور آموزشی و فعالیت های اجتماعی خود موفق عمل کحنند و ممکن است برای خودو اطرافیانشان مشکل آفرین باشند.

درمان بیش فعالی

درمان بیش فعالی به دو شکل دارویی و غیر دارویی تقسیم می شود.در بیش از 90 درصد موارد با درمان غیر دارویی قابل درمان می باشند.
در مرحله اول باید والدین را آموزش داد. زیرا کودک بیشترین زمان خود را با والدین سپری می کند.ناآگاه بودن والدین می تواند عواقب منفی را به همراه داشته باشد.کودکان بیش فعال به دلیل داشتن حرکات تکانشی و ناخودآگاه به شدت در معرض خطرات مختلف هستند پس باید منازل خود را ایمن کنید.

1. ابتدا باید مطمئن باشیم که فرزندمان واقعاً نشانه های بیش فعالی را دارد؛ به علاوه تشخیص نهایی توسط متخصص انجام می پذیرد. گاهی والدینی که افرادی بسیار مضطرب و نگران هستند، ممکن است جنب و جوش های طبیعی فرزند را دلیلی بر بیش فعالی بدانند. بنابراین در قدم اول بایستی راجع به تشخیص مطمئن باشیم و به فرزندمان برچسب های نادرست نزنیم.

2. انرژی اضافه این کودکان باید از طریق فعالیت های مثبت، از جمله ورزش کردن، مصرف شود. بهتر است آنها را برای بازی به زمین های بزرگ برد و اجازه داد که به فعالیت های لذتبخش بپردازند. یا این که روزانه برای پیاده روی آنها را از خانه خارج کرد. در منزل نیز بایستی مسئولیت هایی که از لحاظ جسمی قدری بچه ها را خسته می کند به آنها بسپاریم تا به این وسیله انرژی بیش از حد آنان گرفته شود. البته خوب است گاهی برای انجام این مسئولیت ها جوایزی هم در نظر بگیریم.

3. به خاطر داشته باشیم این کودکان را به هیچ وجه کتک نزنیم؛ زیرا رفتارهای انتقام جویانه از آنها سر خواهد زد. بهتر است با آنان مؤدبانه و با محبت صحبت کنیم. البته در برخورد با سایر کودکان نیز داشتن رفتاری مهرآمیز و عاری از خشونت لازم است.

4. گروهی از موادغذایی - از جمله کاکائو، شکلات، قهوه، نسکافه، نوشابه های رنگی و تنقلات - باعث تحریک پذیری می شوند و لازم است تا حد امکان از دادن آنها به بچه ها خودداری شود.

5. خواب شبانگاهی این کودکان موضوع مهمی است؛ آنها باید شب ها زودتر به رختخواب بروند. بهتر است والدین برنامه خانواده را به گونه ای مناسب تنظیم کنند و به هر طریق ممکن به کودک بفهمانند این یکی از قوانین خانواده اوست که شب ها تا دیروقت بیدار نماند. در همین زمینه توصیه می شود کودک از وسایلی چون کامپیوتر و تلویزیون به صورت افراطی استفاده نکند .

6. چنانچه کودک بیش فعال از لحاظ توجه و تمرکز بسیار مشکل داشته باشد و رفتارهای او موجب اذیت و آزار فراوان شود، بهتر است با روان پزشک کودک و نوجوان مشورت شود تا به صلاحدید او کودک مقداری داروی اختصاصی این اختلال را مصرف کند.

درمان دارویی بیش فعالی

اگرچه درمانی دارویی برای این اختلال به هیچ وجه توصیه نمی شود و جز در موارد خاص برای افراد با این اختلال تجویز نمی شود اما به طور معمول از داروهایی استفاده خواهد شد که با تاثیر بر روی قشر مغز و تالاموس، افزایش تمرکز، کاهش تحرک و بی قراری در پی خواهد داشت. از جمله این داروها می توان به ریتالین، ریسپریدون، دگزامفتامین، آنوموگستین و Maols اشاره کرد.
نکته بسیار مهم و حائز اهمیت در این قسمت این است که این داروها نباید به مدت طولانی استفاده شود چراکه فقط روشن کننده موتور برای درمان پذیری و شروع بازی درمانی هستند و به هیچ وجه نباید بدون مشورت و تجویز روانپزشک استفاده شود.